روز دوشنبه 24ربيع الثاني 1427ق (1/3/85) جمعي از ائمه جمعه وجماعات نجف اشرف با آيت الله العظمي سيد صادق شيرازي ديدار وبه رهنمودهاي ارزنده ايشان گوش فرا دادند.

مرجع بزرگوار طي اين ديدار با اشاره به آيه شريفه: «مَا عِندَکُمْ يَنفَدُ وَمَا عِندَاللَّهِ بَاقٍ؛(1) آنچه نزد شماست فاني مي شود وآنچه نزد خداست باقي خواهد ماند»، فرمودند: آورده اند در زماني که شيخ بهايي زعامت ديني، سياسي ومعنوي جامعه شيعه را برعهده داشت واز عالمان طراز اول وداراي منصب شيخ الاسلامي بود، به زيارت عتبات عاليات در عراق آمد ودر نجف اشرف با مقدس اردبيلي ديدار نمود. در مجلسي که از عالمان وشخصيت هاي علمي وديني نجف آکنده بود ميان مقدس اردبيلي وشيخ بهايي درخصوص يک مسأله بحث وگفتگوي علمي درگرفت. پس از مناقشه و رد واثبات هاي فراوان شيخ بهايي پيروز شد ورأي خود را ثابت نمود. در آن هنگام مقدس اردبيلي بزرگ ترين شخصيت علمي نجف اشرف بود. چند روز بعد اين دو بزرگوار به اتفاق هم به قبرستان وادي السلام رفتند. پس از خواندن فاتحه در گوشه اي نشستند ومقدس اردبيلي همان بحث گذشته را پيش کشيد ولي اين بار دلايل متين واستواري آورد وشيخ بهايي را به پذيرفتن ديدگاه خود قانع نمود. شيخ بهايي گفت: اين دلايل را آن روز در آن مجلس مي دانستي يا مطالعه کردي؟ مقدس اردبيلي گفت: اين دلايل را آن روز هم مي دانستم ولي از آن جا که شما در منصب شيخ الاسلامي قرار داريد دوست نداشتم به شخصيت علمي وسياسي شما آسيبي وارد شود ودر چشم حاضران کوچک شويد.

ايشان در ادامه فرمودند: از روزگار مقدس اردبيلي نزديک به چهارصد سال مي گذرد واز آن روز تاکنون هزاران نفر در حوزه علميه نجف درس خوانده وفارغ التحصيل شده اند، ولي بسياري از آنان حتي نامي از آنها برجاي نمانده است. علت آن است که آنچه براي خدا باشد برجا مي ماند ولي آنچه در نزد ماست فاني است. مقدس اردبيلي شکست علمي را به جان خريد تا به مقام يک شخصيت معروف علمي، شکست وارد نشود.

ايشان در ادامه خطاب به ائمه جمعه وجماعت سفارش کردند: شما نيز امروز در مقام مقدس اردبيلي ايستاده ايد وعملکرد شما موجب جاويد ماندن نام شما يا از بين رفتن نام ويادتان مي شود. نوع عملکرد هرکدام از ما تعيين مي کند که در فهرست «ما عندکم» باشيم يا ناممان در فهرست «ما عندالله» مرقوم گردد وجاويد بماند. اگر به کتب تاريخ وتراجم مراجعه کنيم شايد نتوانيم نام بيش از پنجاه نفر از معاصران ايشان را بيابيم. در حالي که معاصران وعلماي همروزگار ايشان به مراتب بيش از اين عده بوده اند حتي نامشان نيز ثبت نشده است، علت اين است که همه جهان به دست خداست. خداي متعال مي فرمايد: «لِلَّهِ الْأَمْرُ مِن قَبْلُ وَمِن بَعْدُ؛(2) کار در گذشته وآينده از آنِ خداست» از سوي ديگر همين خدا وعده داده آنچه رنگ خدايي دارد جاويد است وآنچه به نفس اماره مربوط است فنا مي شود وپايدار نمي ماند.

ايشان خودنمايي را يکي از مظاهر نفس اماره توصيف کرده، خاطرنشان کردند: حب الظهور يا تظاهر وخودنمايي يکي از شهوات نفساني است که در نهاد همه انسان ها وجود دارد وهرکس دوست دارد خود وتوانايي ها ونقاط مثبت خويش را به ديگران بنماياند وديگران را از آن آگاه نمايد.

حتي در روز قيامت صالحان وکساني که نامه اعمالشان به دست راستشان داده مي شود وبه آنان مي گويند به بهشت داخل شويد مي گويند: «يَا لَيْتَ قَوْمِي يَعْلَمُونَ* بِمَا غَفَرَ لِي رَبِّي وَجَعَلَنِي مِنَ الْمُکْرَمِينَ؛(3) اي کاش قوم من مي دانستند که پروردگارم مرا آمرزيد واز گرامي شدگان قرار داد». اين شهوت واين خصلت پليد که يکي از فروع نفس اماره مي باشد نيازمند علاج است وبه خودي خود رام نمي شود. اما اگر انسان با تصميم قاطع وپيگيري آن را رام نمايد ومهار آن را به دست گيرد، به موفقيت هاي بسيار نائل مي گردد.

ايشان نعمت همجواري حضرت اميرالمؤمنين، حضرت سيدالشهدا وديگر امامان معصوم عليهم السلام را نعمتي بس بزرگ توصيف وسفارش کردند: بکوشيد از نعمت همسايگي با امامان بهره برداري نماييد وهمانند سلف صالح خود وعلماي باتقواي گذشته به خودسازي وتهذيب نفس بپردازيد.

گفتي است در پايان اين ديدار هدايايي از جمله کتاب ولوح هاي فشرده تقديم حاضران گرديد.

1. نحل(16)، آيه96.

2. روم(30)، آيه4.

3. يس(36)، آيات: 26و27.