جمعي از فضلا واعضاي دفتر آيت الله العظمي سيد صادق شيرازي با ايشان ديدار نموده وبه رهنمودهاي روشنگرانه آن بزرگوار گوش جان سپردند.

ايشان ضمن بيانات خود اين ماجراي درس آموز را يادآور شدند: در يکي از کتاب هاي حاوي توقيعات حضرت ولي عصر عجل الله تعالي فرجه الشريف آمده است: شخصي به نام شيخ محمد کوفي در نجف زندگي مي کرد که پس از مدتي ساکن کوفه شد. او در مسجد کوفه حجره اي گرفت ودر همان جا سکونت اختيار کرد وگهگاه براي زيارت به مسجد سهله مشرف مي شد.

در آن زمان، مرجعيت شيعيان با مرحوم سيد ابوالحسن اصفهاني بود. ايشان ماهي يک دينار مي دادند وعلاوه بر آن، طلاب مقدار يک ماه نان مصرفي شان را به حساب سيد ابوالحسن از نانوايي ها دريافت مي کردند.

شيخ محمد کوفي نيز هفته اي يک بار به نجف مي رفت وبه اندازه يک هفته خود پنير وماست ونان مي خريد وآن ها را مي خشکاند تا در طول هفته استفاده کند. گاهي هم که خادم مسجد غذايي اضافه مي آورد به شيخ مي داد.

نقل است روزي شيخ محمد کوفي نزد سيد ابوالحسن اصفهاني رفت وشروع به گريه شديد کرد. پس از اين که آرام شد سيد علت گريه اش را پرسيد. گفت: سال ها در پي ملاقات با مولايم حضرت حجةبن الحسن عجل الله تعالي فرجه الشريف بودم اما دريغا که وقتي ايشان را ديدم نشناختم ووقتي ايشان را شناختم رفته بودند. سيد ماجرا را پرسيد وشيخ محمد کوفي گفت: مسير ميان مسجد کوفه ومسجد سهله را طي مي کردم که ناگاه احساس کردم شخصي پشت سر من است. از من پرسيد: شيخ محمد، از کجا امرار معاش مي کني؟ گفتم: از يک دينار شهريه سيد ابوالحسن وناني که مجاناً به طلاب مي دهد. گفت: به سيد ابوالحسن بگو: «رخصّ نفسک، اجلس في الدهليز واقض حوائج الناس نحن ننصرک؛ خود را به رايگان در اختيار مراجعه کنندگان ومؤمنان قرار ده [وخود را از آنان پنهان مکن] ودر دهليز خانه بنشين وحوائج مردمان را برآور، ما تو را ياري مي کنيم». سيد ابوالحسن اين را که شنيد به سرعت برگه اي برداشت وفرمايش حضرت را نوشت.

از مرحوم سيد ابوالحسن اصفهاني بارها نقل شده که مي فرمود : وقتي کارهاي روزانه و مسئوليت ها به من فشار مي آورد وخسته مي شوم آن برگه حاوي فرمايش حضرت را مي خوانم. اين کار را که انجام مي دهم خستگي ام برطرف مي شود وروحيه تازه اي مي گيرم.

آيت الله العظمي شيرازي پس از بيان اين ماجرا فرمودند: مرحوم سيد ابوالحسن اصفهاني امروز درميان ما نيست ولي فرمايش حضرت ولي عصر عجل الله تعالي فرجه الشريف هنوز هست وخطاب به همه ماست. مبادا نسبت به برآوردن حوائج مردم در وجودمان سنگيني ورفعت وغروري حاصل شود.

بايد از تعابيري چون «کار من نيست»، «در شأن من نيست»، «وقتم ارزش دارد» و... بپرهيزيم؛ چون که خود حضرات ائمه اطهار عليهم السلام هميشه در پي قضاء حوائج مردم بودند ووقت خود را صرف حل مشکلات مردم مي نمودند. بي شک وقت ما از وقت شريف آن حضرات عزيزتر وارزشمندتر نيست.

مرجع عالي قدر در پايان فرمودند: در روايت آمده است که حضرت سيدالشهدا عليه السلام فرمودند: ان الله أخفي أربعة في أربعة ... وأخفي وليّه في عبادِهِ فلا تستَصغرنَّ عبداً من عبيدالله فربّما يکونُ وليّه وانتَ لا تعلَمُ؛(1) خداي متعال چهارچيز را در چهارچيز پنهان داشته است... يکي از آن چهارچيز اولياي خدا هستند که در ميان بندگان پنهانند. بنابراين مبادا هيچ يک از بندگان خدا را خُرد وکم ارج بشماريد؛ زيرا چه بسا که از اولياي الهي باشد وشما ندانيد». بنابراين چه بسا شما براي شخصي که ظاهراً انساني کاملاً عادي است وقت صرف کنيد ونيازهاي او را برآورده سازيد و او جزء اولياي خود يا بزرگان وشخصيت هاي الهي بوده ويا قرار مي گيرد. بنابراين در برآوردن حاجات مؤمنان حريص باشيد.

1. وسائل الشيعه، ج1، ص116 (28ـ باب عدم جواز استقلال...).