آيت الله العظمي سيد صادق شيرازي پس از بيان حديث شريف فوق خطاب به ميهمانان وديدارکنندگاني از «سيهات» عربستان، اظهار داشتند: اين حديث شريف نبوي به صورت: «المسلم من سَلِمَ المسلمون يدِهِ ولسانِهِ؛(2) مسلمان کسي است که مسلمانان از دست وزبان وي ايمن باشند» نيز آمده است ودر حقيقت از نظر علمي ميان اين دو حديث تعارضي وجود ندارد.

ايشان در ادامه فرمودند: اسلام عبارت از سلامت دنيوي واخروي انسان در همه ابعاد است. يکي از وجوه اين سلامت آن است که ديگران پيوسته از گزند زبان وآسيب دستان مسلمان ايمن باشند. درحقيقت سلامت مسلمانان وغيرمسلمانان از دست وزبان شخص، ناظر به مرتبه والايي از مسلماني است.

ايشان خاطرنشان کردند: ممکن است گفتن يک سخن به يک شخص عادتاً ناراحت کننده باشد ولي همسايه يا شخص ديگري از شنيدن آن ناراحت شود. در اين صورت شايسته است که آن سخن ـ هرچند به نظر ما آزاردهنده نيست ـ درقبال آن شخص گفته نشود تا اسباب رنجش او فراهم نگردد. مهم آن است که اطرافيان از سخنان ومواضع ما بيمناک نباشند.

ايشان تأکيد کردند: هرچند اين کار فوق العاده دشوار است ولي توکل برخدا وعزم جدي آن را آسان مي سازد. بدين ترتيب که انسان پس از توکل برخداي متعال، عزم خود را جزم کند تا همه کساني که با او زندگي مي کنند از آسيب وگزند دست وزبانش در آرامش وايمني کامل باشند وهمسر، فرزندان، همسايگان، همکاران، بستگان و... هيچ گونه واهمه اي از او نداشته باشند واحتمال هيچ گونه آسيب وزيان وخيانت وفريبي از وي را ندهند. کسي که برچنين کاري عزم کند وبرخدا توکل نمايد موفق خواهد شد. خداي متعال بخش عمده توفيق را در عزم قرار داده وفرموده است: «فَإِذَا عَزَمْتَ فَتَوَکَّلْ عَلَي اللّهِ؛(3) چون برکاري عزم کردي برخدا توکل کن».

مرجع عالي قدر يادآور شدند: همان طور که ما دوست داريم در فضايي آرام وايمن زندگي کنيم وآزاري از ناحيه هيچ کس به ما نرسد، ديگران نيز به همين نسبت دوست دارند از گزند ما ايمن باشند. پس شايسته است که اين حالتِ ايمني را نسبت به خود در افراد ديگر ايجاد کنيم. در روايت آمده است: هرگاه در آخرالزمان کسي باايمان از دنيا برود وديگران از آزار وي ايمن باشند فرشتگان الهي دچار شگفتي مي شوند؛ زيرا اين کار دشواري است که انسان در آخرالزمان عمري را با بستگان وخانواده ودوست وآشنا وغريبه سپري کند ولي ديگران از وي آزرده نشوند.

ايشان در پايان فرمودند: ماه جمادي الثاني ماه حضرت فاطمه زهرا سلام الله عليها است. چه خوب است که در اين مناسبت هاي نيکوي زماني ودر اماکن مقدسي چون جوار پربرکت حضرت ثامن الحجج وخواهر ارجمندشان حضرت معصومه عليهماالسلام بکوشيم حديث شريف يادشده را در وجود خود تحقق بخشيم وبا ديگران چنان رفتار کنيم که از هرگونه آزار وگزند ما آسوده باشند.

پس از ايشان حجت الاسلام والمسلمين سيد حسين شيرازي نيز بياناتي ايراد داشت. وي با اشاره به اهميت زيارت اهل بيت به ويژه بارگاه حضرت ثامن الحجج علي بن موسي الرضا عليه السلام گفت: اهل بيت عليهم السلام معدن جود وکرم هستند وکرم آنان با کرم انسان هاي عادي يکسان نيست، بلکه از چشمه سخاوت الهي سرچشمه گرفته وبه گنج خانه اي متصل است که هرچه بيشتر از آن برداشته شود، بيشتر وپربارتر خواهد شد. شايسته است زوار امام رضا عليه السلام نيز اين نکته را مدنظر داشته باشند که آن جناب سلطان سخا وکرم وجود هستند ولذا از ايشان کم نخواهند، بلکه از حوائج جزئي زندگي گرفته تا نيازهاي کلان اخرويِ خود را از درياي کرم ايشان طلب کنند.

وي در ادامه به بخشي از کرامات بيشمار امام رضا عليه السلام اشاره کرد واز جمله ماجراي زير را بازگفت:

يکي از صلحاي مشهد مقدس به مصداق آيه شريفه: «يُخْرِجُ الْحَيَّ مِنَ الْمَيِّتِ وَيُخْرِجُ الْمَيِّتَ مِنَ الْحَيِّ؛(4) زنده را از مرده بر مي آورد ومرده را از زنده» پدري بسيار شرور وناصالح داشت که از انجام هيچ کار زشتي باک نداشت. وقتي آن مرد ناصالح از دنيا رفت واو را غسل دادند واز تجهيز وي فراغت يافتند، بنابه رسمي که در مشهد مقدس متداول است پيکر او را گرد بارگاه قدسي امام رضا عليه السلام طواف دادند وبه خاک سپردند. شبي فرزندش او را در خواب ديد که در حالتي از نعمت وآسايش به سر مي برد واز نعمت هايي برخوردار است که با اعمال دنيوي او کمترين سازگاري ندارد. از پدرش در اين باره سؤال کرد واو در پاسخ گفت: هنگامي که جان به گلويم رسيد ملائکه عذاب به سراغم آمدند ومرا به جرم کارهاي زشتم مورد انواع مجازات وشکنجه قرار دادند. تحمل اين شکنجه ها برايم فوق العاده دشوار بود. هنگامي که جنازه مرا وارد حرم امام رضا عليه السلام کردند، ملائکه عذاب اندکي درنگ کردند ومن از اين که مي توانستم لحظاتي از آن عذاب ها آسوده باشم خوشحال شدم. تصميم گرفتم از امام رضا عليه السلام بخواهم مرا از عذاب آنان رهايي بخشد امام در دور اول طواف وقتي امام رضا عليه السلام را صدا زدم وگفتم: يابن رسول الله، حضرت رويشان را از من برگرداندند. هرچه ايشان را صدا زدم توجهي نکردند تا اين که در دور هفتم طواف که ديگر سخت نااميد وافسرده شده بودم فرشته اي به من نداد داد، اي نگون بخت، امام را به حق مادرشان قسم بده. وقتي چنين کردم وامام را به مادرشان سوگند دادم، امام اشاره اي کردند وملائکه عذاب، ديگر به سراغم نيامدند وجاي خود را به فرشتگاني خوشرو دادند که مرا با تکريم واحترام از آن جا بردند.

1. بحارالانوار، ج73، ص51 (الرفق واللين...، حديث3).

2. من لا يحضره الفقيه، ج4، ص362 (باب النوادر وهو...).

3. آل عمران(3)، آيه159.

4. روم(30)، آيه19.