بسم الله الرحمن الرحیم             

الحمد لله رب العالمين والصلاة والسلام على

محمد وآله الطاهرين ولعنةالله على أعدائهم أجمعين

در روايتى از پيامبر اكرم صلی الله علیه و آله آمده است:

إنَّ لِقَتْلِ الْحُسَين علیه السلام حَرارَةً في قُلوبِ المؤْمِنينَ لا تَبْرُدُ أبَداً؛ شهادت امام حسين علیه السلام سوز وگدازى در دل‏هاى مؤمنان برجاى نهاده كه هيچ‏گاه به سردى نمى‏گرايد.

هر جسم گرمى منبع حرارتى دارد كه از آن گرما مى‏گيرد وبه محض دورشدن از آن، دماى جسم تدريجاً كاهش مى‏يابد. اگر به ظرفى كه روى آتش قرار دارد دست بزنيم، دست مان می سوزد، ولى به محض خاموش شدن آتش، دماى ظرف رو به كاهش مى‏نهد تا جايى كه پس از گذشت اندك زمانى به سادگى می توانيم ظرف را در دست بگيريم، بدون آن كه آسيبى ببينيم. از دست دادن عزيزان و نزديكان براى همه جان سوز و با رنج بسيار همراه است. كسى‏كه داغ عزيزى را می بیند در روزهاى اول، ضربه بزرگى را تحمل می ‏كند وچه بسا از حالت طبيعى خارج شده، دچار اختلال شود، غذا نخورد و حتى نخوابد، اما با گذشت هفته ‏ها وماه ‏ها گَرد فراموشى بر اين مصيبت می ‏نشيند وكم كم التيام مى‏يابد. سوزناك‏ترين مصيبت‏ها و جان كاه‏ترين سوگ‏ ها در لابه لاى پيچ وخم زندگى روزمره از ياد می ‏روند و به خاطره تبديل می گردند.

در اين ميان تنها يك سوگ است كه هيچ‏گاه در درازناى زمان از يادها نمی ‏رود وفروغ آن هرگز به خاموشى نمی ‏گرايد. همه ساله چند روز مانده به ماه محرم، كوى وبرزن جامه سياه می ‏پوشد ومردمان در تكاپوى برپا كردن خيمه عزاى امام حسين علیه السلام مى ‏افتند ودل‏هاى همگان حال وهواى ديگرى پيدا می ‏كند وشور حسينى وسوز عاشورايى چون آتشى از زير خاكستر سر بر مى‏كشد و شعله مى ‏گيرد.

از روايت گذشته برمى ‏آيد كه اين سوز وحرارت از ويژگى‏ هاى اهل ايمان است، زيرا در آن نيامده است: «در دل انسان‏ها» يا «در دل مردم». از اين روى شور وحال حسينى كه در دل‏هاى مؤمنان آشيانه دارد، به درجات ايمان وابسته است وبه نسبت آن كم وزياد مى ‏شود وهر مؤمن ودوستدار اهل بيت علیه السلام آن را در وجود خود مى‏ يابد. اين مصيبت عظيم، در حدود 1400 سال پيش رخ داد، ولى حرارت آن هم چنان در جان‏هاى مؤمنان جاى دارد.