حضرت آيةالله العظمي سيد صادق شيرازي پنج شنبه شب گذشته طي ديدار جمعي از اعضاي حسينيه کربلايي هاي رهنان اصفهان با اشاره به حديثي از رسول گرامي اسلام صلي الله عليه وآله که طي آن فرموده اند: «من عاش مدارياً ماتَ شهيدا؛(1) کسي که زندگي خود را به مدارا سپري کند، هنگام مرگ شهيد خواهد بود» اظهار داشتند: خداي متعال دوست دارد که بنده اش با ديگر بندگان مدارا کند. يعني تلاش کند کاري که موجب ناراحتي آنها مي شود وحساسيت آنان را برمي انگيزد انجام ندهد. صفت مدارا در ميان بستگان، همکاران، خانواده، همسفران ودر همه جا نيکوست وپاداش وبرکات بسياري به همراه مي آورد.

کسي که در زندگي خود با همگان مدارا کند واز ايجاد حساسيت وناراحت کردن ديگران بپرهيزد، وقتي از جهان مي رود خداي متعال نام او را در شمار شهدا مي نويسد وپاداش شهيدان را به او مي دهد.

ايشان تصريح کردند: اين کار به شرط تصميم قطعي وياري خواستن از خدا شدني است وکسي که چنين تصميمي نگيرد فرصت هاي زيادي از دست مي دهد ودرنهايت دچار پشيماني خواهد شد.

پس از ايشان حجةالاسلام والمسلمين سيد حسين شيرازي به سخنراني پرداخت وبه نکات زير اشاره نمود:

1. اين جهان مکان انواع ابتلائات ودشواري هاست وهيچ کس نيست که در اين دنيا گرفتاري ومشکلي نداشته باشد. حضرت اميرالمؤمنين علي عليه السلام فرموده اند: «دار بالبلاءِ محفوفة؛(2) اين جهان خانه اي آکنده از انواع بلاهاست».

2. خداي متعال مي فرمايد: «الَّذِينَ آمَنُواْ وَلَمْ يَلْبِسُواْ إِيمَانَهُم بِظُلْمٍ أُوْلَئِکَ لَهُمُ الأَمْنُ وَهُم مُّهْتَدُونَ؛(3) آنان که ايمان آورده اند وايمان خود را به شرک نيالوده اند، ايمني خاص آنهاست وآنان هدايت شدگانند». اطلاق «امن» در اين آيه گوياي اين معناست که تمام انواع امنيت يعني امنيت دنيا وآخرت از آنِ مؤمنانِ يادشده است. وجود ضمير فصلِ «هم» نشان مي دهد که امنيت يادشده فقط از آنِ اين گروه از مؤمنان است و«ظلم» که به صورت نکره ودر سياق نفي وارد شده براين نکته دلالت دارد که اين مؤمنان هيچ گونه ظلمي حتي اندک انجام نمي دهند. معناي محصِّل آيه چنين است: امنيت دوجهان فقط وفقط از آنِ مؤمناني است که به هيچ عنوان هيچ ظلمي از آنان سر نزده است.

3. خداي متعال در جاي ديگري از قرآن مي فرمايد: «وَإِنَّ کَثِيرًا مِّنْ الْخُلَطَاء لَيَبْغِي بَعْضُهُمْ عَلَي بَعْضٍ إِلَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَقَلِيلٌ مَّا هُمْ؛(4) بسياري از معاشران وشريکان به يکديگر ستم مي کنند مگر کساني که ايمان آورده وعمل صالح به جا آورده اند واينها نيز بسيار اندکند». هرچند اين آيه از زبان داوود پيامبر نقل شده ولي به هرحال مفسر آيه پيشين است ونشان مي دهد مؤمناني که هرگز ستم از آنان سر نمي زد به غايت اندکند. اين مؤمنان کساني هستند که پس از ايمان، عمل صالح به جا آورده اند.

4. صِرف داشتن اخلاق نيکو وبه جا آوردن عبادات معمولي کافي نيست. بلکه انسان بايد مواظب باشد هيچ ظلمي از سوي او به هيچ کس وارد نشود وحقوق اطرافيان، زيردستان وافرادي که با انسان محشورند به واسطه او ضايع نگردد. چه بسا بسياري از کساني که به ظاهر مؤمن ومقدس هستند در روز قيامت معلوم شود که نسبت به همسايگان يا بستگان جفاهايي مرتکب شده اند وحق الناس به گردن دارند.

5. شايسته است انسان هر کار نيکي را انجام دهد وهيچ حسنه وعمل صالحي در نظر او کوچک وخوار نيايد. يکي از علماي معروف اصفهان را که خدمات فراواني به تشيع کرده است پس از مرگ درخواب ديدند واز او پرسيدند: بهترين عملي که در آن جهان به کار تو آمد چه بود؟ گفت: روزي ديدم بچه اي سيبي در دست دارد ولي نمي تواند به درستي آن را بخورد، برايش پوست کندم وبه او کمک کردم آن سيب را بخورد. اين کار در قيامت بسيار به کار من آمد ومرا نجات داد.

6. يکي از نيکي ها خدمت به پدر ومادر، در حال حيات وممات است. خوب است انسان در شب هاي جمعه وديگر اوقات به ياد آنان باشد وبرايشان اعمال نيک بفرستد. آنان نسبت به خيراتي که از ناحيه ما به دستشان مي رسد بسيار نيازمند هستند وهميشه چشم انتظار اعمال خير وثواب هايي هستند که بازماندگانشان به نيت آنان انجام مي دهند.

1. شيخ طبرسي، مشکاة الأنوار، ص218 (الفصل الحادي عشر في العلم و...).

2. نهج البلاغه، خطبه 45.

3. انعام(6)، آيه82.

4. ص(38)، آيه24.